همه مي پرسند

همه مي پرسند:

چيست درزمزمه مبهم اب؟

چيست درهمهمه دلكش برگ؟

چيست دربازي ان ابر سپيد؟

روي اين ابي ارام بلند

كه ترامي برد اينگونه به ژرفاي خيال؟

چيست درخلوت خاموش كبوترها؟

چيست دركوشش بي حاصل موج؟

چيست درخنده ي جام؟

كه توچندين ساعت

مات ومبهئت بدان مي نگري ؟

نه به ابر

نه به اب

نه به برگ

نه به اين ابي ارام بلند

نه به اين اتش سوزنده كه لغزيده به جام

نه به اين خلوت خاموش كبوترها

من به اين جمله نمي انديشم

من مناجات درختان را هنگام سحر

رقص عطر گل يخ را باباد

صحبت چلچله هاراباصبح

نبض پاينده ي هستي را

درگندم زار

گردش رنگ وطراوت را درگونه گل

همه را مي شنوم,ميبينم

من به اين جمله نمي انديشم

به تو مي انديشم

اي سراپاهمه خوبي

تك وتنهابه تومي انديشم

همه وقت همه جا

من به هرحال كه باشم به تو مي انديشم

توبدان اين را

تنها توبدان

توبيا

توبمان بامن تنها تو بمان

جاي مهتاب به تاريكي شبها توبتاب

من فداي تو,به جاي همه گلها توبخند

اينك اين من كه به پاي تودرافتادم باز

ريسماني كن ازان موي دراز

توبگير

توببند

توبخواه

پاسخ چلچله ها راتو بگو

قصه ابر هوا را تو بخوان

توبمان بامن,تنها تو بمان

در دل ساغرهستي توبجوش

من همين يك نفس ازجرعه جانم باقي است

 اخرين جرعه اين جام تهي راتو بنوش